Wydawca treści
Hodowla lasu
Załącznik 2 do pisma ZG.064.1.2024 Propozycja zmiany treści w zakładce „Nasza Praca – Hodowla Lasu”
Hodowla lasu jest działem gospodarki leśnej stawiającym za cel zapewnienie trwałości i wysokiej produkcyjności lasów oraz ciągłości rozwoju i stabilności ekosystemów leśnych poprzez stopniowe osiąganie stanów równowagi dynamicznej w ekosystemach leśnych, kształtowanie pozaprodukcyjnych funkcji lasu oraz przyjaznych powiązań gospodarki leśnej z otoczeniem społeczno-gospodarczym, zapewnienie produkcji drewna i użytków niedrzewnych.
Zadania te są realizowane poprzez zabezpieczenie bogactwa genetycznego lasów, zabezpieczenie zapotrzebowania na nasiona, produkcję wysokiej jakości materiału sadzeniowego drzew leśnych stosowanego do wykonywania odnowień i zalesień, stosowanie właściwych form użytkowania (rębni) służących uzyskaniu właściwego składu gatunkowego i struktury drzewostanów, bieżące odnowienia zasobów leśnych z zachowaniem ich naturalnej różnorodności biologicznej oraz poprzez właściwe pielęgnowanie dostosowane do faz rozwojowych drzewostanów.
Głównymi zagadnieniami, jakimi zajmuje się dział hodowla lasu są:
- selekcja i nasiennictwo, czyli dobór i pozyskanie możliwie najlepiej dostosowanego do danego środowiska materiału siewnego,
- szkółkarstwo, czyli hodowanie z wyselekcjonowanych nasion młodych drzewek, służących do zalesień i odnowień,
- zalesienia, czyli wprowadzanie roślinności leśnej na gruntach, które dotychczas nie były leśnymi,
- odnawianie lasu, czyli wprowadzanie roślinności leśnej na terenach, gdzie został usunięty w procesie produkcji drzewostan dojrzały (może to odbywać się w sposób sztuczny - przy pomocy sadzonek wyhodowanych na szkółkach leśnych, lub w sposób naturalny gdzie młode pokolenie lasu inicjuje się poprzez obsiew z nasion drzew dotychczas rosnących na danym terenie),
Bardzo ważnym działem hodowli lasu są zabiegi ukierunkowane na pielęgnowanie upraw, młodników i starszych faz rozwojowych drzewostanów. Do najważniejszych prac z tego zakresu należą:
- pielęgnowanie gleby i niszczenie chwastów, konieczne w przypadku gdy sadzonki są zagłuszane przez chwasty,
- wprowadzanie podszytów, czyli wprowadzanie w istniejących drzewostanach sadzonek drzew i krzewów wzbogacających ekosystem leśny,
- czyszczenia wczesne i późne, które są zabiegami pielęgnacyjnymi, mającymi na celu umożliwienie najlepszych warunków wzrostu młodemu pokoleniu poprzez eliminowanie wszystkich zagrożeń wpływających negatywnie na ich wzrost,
- trzebieże wczesne i późne, które są zabiegami hodowlanymi powtarzanymi cyklicznie na danej powierzchni co kilka lat i mającymi na celu ułatwienie wzrostu i uzyskanie najlepszych parametrów wybranym docelowym drzewom. Uzyskuje się to poprzez popieranie tzw. drzew dorodnych, czyli przeznaczonych do osiągnięcia wieku dojrzałości, oraz stopniowym usuwaniu pozostałych drzew,
- rębnie - określają zasady wykonywania całego zespołu czynności mających na celu stopniową przemianę pokoleń w lesie w sposób zapewniający równoczesne usuwanie drzew lub drzewostanów, tworzenie najkorzystniejszych warunków dla zainicjowania i rozwoju nowego pokolenia drzew pożądanych gatunków, kształtowanie odpowiedniej budowy drzewostanu, zapewnienie naturalnej różnorodności biologicznej i trwałości w zmieniających się warunkach środowiska. W zależności od sposobu cięcia, stwarzającego różne możliwości osłony odnowienia przez starodrzew, rozróżnia się dwie grupy rębni tj. rębnię zupełną oraz rębnie złożone (częściowe, gniazdowe, stopniowe i przerębowe).
Celem wykonywanych wszystkich prac hodowlanych jest uzyskanie drzewostanów o najlepszych cechach genetycznych i jakościowych, odpornych na działanie czynników biotycznych (owady, grzyby) i abiotycznych (wiatry, zanieczyszczenia powietrza).
HODOWLA SELEKCYJNA DRZEW LEŚNYCH
Głównym celem realizacji "Programu zachowania leśnych zasobów genowych i hodowli selekcyjnej drzew w Polsce na lata 2011–2035" jest wyhodowanie drzewostanów o pożądanych cechach jakościowych oraz oczekiwanej zdrowotności, która będzie warunkowała przeżywalność, a tym samym trwałość fitocenoz leśnych w coraz mniej korzystnych warunkach klimatycznych.
Stan bazy nasiennej na dzień 1.01.2025 r. kształtował się następująco:
- wyłączone drzewostany nasienne - 60 szt. o łącznej powierzchni 871,63 ha
- gospodarcze drzewostany nasienne – 781 szt. o łącznej powierzchni 10170,47 ha
- plantacje nasienne - 4 obiekty o łącznej powierzchni 28,24 ha ,
- plantacyjne uprawy nasienne - 13 obiektów o łącznej powierzchni 76,18 ha
- drzewa mateczne – 558 szt.
- drzewostany zachowawcze – 209, 68 ha
- źródła nasion - 144 obiekty
Ponadto RDLP w Lublinie aby sprawdzić wartość wybranych drzew matecznych oraz wyłączonych drzewostanów nasiennych prowadzi testowanie potomstw tychże obiektów dla podstawowych gatunków lasotwórczych takich jak: sosna (Nadleśnictwa: Radzyń Podlaski, Zwierzyniec, Rozwadów), jodła pospolita (Nadleśnictwa: Janów Lubelski, Tomaszów, Zwierzyniec) modrzew europejski (Nadleśnictwo Lubartów) oraz świerk pospolity (Nadleśnictwo Tomaszów), a dla gatunków liściastych brzozy brodawkowatej (Nadleśnictwo Puławy). Po stwierdzeniu odziedziczalności pożądanych cech, drzewa mateczne będzie można zakwalifikować do IV kategorii LMP tj. przetestowanego, a w przyszłości zakładać z nich plantacje nasienne II generacji.
Na podstawie porównania ze standardami krajowymi i lokalnymi poddane będą również weryfikacji granice regionów pochodzenia.
NASIENICTWO LEŚNE
Na terenie Nadleśnictwa Zwierzyniec, na bazie zabytkowej wyłuszczarni nasion, zbudowanej w 1896 r. przez Ordynację Zamojską, funkcjonuje Leśny Ośrodek Nasienny składający się z trzech wyspecjalizowanych jednostek zadaniowych, tj. wyłuszczarni nasion, regionalnego banku genów oraz stacji oceny nasion.
W 2024 roku na terenie RDLP w Lublinie zebrano 18,5 ton szyszek z czego wyłuszczono 381,04 kg nasion.
Udało się zebrać także 103 tony żołędzi dębu szypułkowego, oraz 35 ton żołędzi dębu bezszypułkowego. Ponadto zebrano nasiona następujących gatunków:
buka - 635 kg, brzozy – 149 kg, lipy – 159 kg klonu – 99 kg jaworu – 138 kg czereśni ptasiej – 4,30 kg i pozostałych gat. – 118 kg.
SZKÓŁKARSTWO LEŚNE
Na terenie Regionalnej Dyrekcji LP w Lublinie produkcja szkółkarska prowadzona jest w szkółkach leśnych o powierzchni produkcyjnej 134 ha (stan na 1.01.2025 r.), w pełni obrazujących tzw. Polski Model Produkcji Szkółkarskiej łączącej naturalne, tradycyjne metody hodowli sadzonek oraz nowoczesne technologie oparte na hodowli sadzonek w warunkach kontrolowanych. Większość sadzonek produkowana jest w szkółkach otwartych, gdzie sadzonki rosną na polach siewnych oraz na małych szkółkach podokapowych, tam warunki wzrostu młodych drzewek zbliżone są do warunków mikroklimatu leśnego.
Szczególną formą produkcji sadzonek jest produkcja sadzonek z bryłką ziemi (torfu) w specjalnych pojemnikach do tego przeznaczonych w tzw. modułach kontenerowych. Tak wyprodukowane sadzonki lepiej się przyjmują na uprawach leśnych oraz cieszą się bardzo dużym zainteresowanie osób planujących założenie zadrzewień przydomowych.
Na szkółkach nadleśnictw znajdowały się sadzonki jedno i wieloletnie w ilości ogółem ok. 43,3 mln. sztuk, z tego 2,5 mln. sztuk to sadzonki, które pochodziły ze szkółek kontenerowych. Udział sadzonek gatunków liściastych stanowił ok. 56 %.
HODOWLA W LICZBACH
Wykonanie podstawowych zadań z hodowli w 2023 roku na terenie RDLP w Lublinie kształtowało się następująco:
- odnowienia i zalesienia - 3 605 ha, w tym zalesienia gruntów porolnych – 3 ha oraz odnowienia naturalne –554 ha, co stanowi 15,4 % ogółu wykonanych odnowień i zalesień.
- poprawki i uzupełnienia – 221 ha;
- pielęgnowanie gleby i niszczenie chwastów –12 472 ha;
- czyszczenia wczesne –3 730 ha;
- czyszczenia późne –3 706 ha;
- trzebieże wczesne - 3 400 ha.
- trzebieże późne – 16 312 ha
Na terenie dyrekcji występują sprzyjające warunki przyrodnicze do odnowień naturalnych wszystkich gatunków lasotwórczych np. w Lasach Janowskich i Puszczy Solskiej do odnowienia naturalnego sosny, w Lasach Roztocza dla jodły i buka, Lasach Strzeleckich dla dębu.
RDLP w Lublinie realizuje "Krajowy Program Zwiększania Lesistości", który przewiduje wzrost lesistości w skali kraju do 33% w roku 2050.
Najnowsze aktualności
Afrykański pomór świń u dzików
Afrykański pomór świń u dzików
Przed dwoma tygodniami potwierdzone zostało wystąpienie afrykańskiego pomoru świń (ASF) na Litwie. Tym samym wirus ASF (ASFV) znalazł się na obszarze Unii Europejskiej (UE).
Biorąc pod uwagę fakt, że regulacje prawne UE zakładają, że w przypadku wystąpienia ASF na terenie jakiegokolwiek kraju wspólnoty, zamyka się obrót trzodą chlewną oraz mięsem nie w całym kraju, jak to miało miejsce w przeszłości, a jedynie w okręgach zapowietrzonym i zagrożonym, oraz mając na uwadze fakt, że ASFV może krążyć w populacji litewskich dzików, zagrożenie wprowadzenia ASFV na terytorium innych, szczególnie sąsiadujących z Litwą krajów UE, jest bardzo wysokie.
Fakt, występowania ASFV w populacji dzików stwarza potrzebę włączenia myśliwych oraz leśników w program szkolenia, którego celem jest uświadomienie roli myśliwych i leśniczych w ochronie Polski przed rozprzestrzenieniem się ASF w populacji dzików bytujących w naszych lasach, a tym samym ochronę krajowych stad świń przed wirusem ASF, który w pierwszej kolejności może znaleźć się wśród dzików.
Poniżej zostały przedstawione najczęściej zadawane pytania dotyczące ASF u dzików wraz z odpowiedziami.
Czym jest afrykański pomór świń?
Afrykański pomór świń jest nieuleczalną chorobą wirusową, która występuj e wyłącznie u świń i dzików. W krajach afrykańskich - na południe od Sahary, w których choroba ta pojawiła się około 100 lat temu i występuje sporadycznie do dzisiaj, podobnie jak na półwyspie iberyjskim, gdzie ASF został zwalczony w 1999 r., wirus ASF może być przenoszony również przez kleszcze - gatunek, który w naszej strefie klimatycznej nie odgrywa istotnej roli.
Jaki jest przebieg i objawy kliniczne ASF u dzików?
U dzików europejskich infekcja prowadzi do bardzo ciężkich, ale nieswoistych objawów ogólnych, jak gorączka, osowienie, utrata apetytu, zaburzenia w poruszaniu się i problemy w oddychaniu. Wystąpić mogą również krwawienia (z nosa, krwawa biegunka, krwawienia skóry). Chore zwierzęta wykazują między innymi ograniczony odruch ucieczki lub inne objawy, jak niechęć do poruszania się i utrata orientacji. Choroba dotyczy wszystkich grup wiekowych i obu płci dzików w równym stopniu i w większości przypadków prowadzi do padnięć zwierząt w okresie 7 - 10 dni po zakażeniu.
Po przekrojeniu zwłok dzika należy zwrócić uwagę na: przekrwione i powiększone węzły chłonne, powiększoną śledzionę i wybroczyny w narządach wewnętrznych, w skórze lub pod skórą. Płuca i drogi oddechowe są często wypełnione pianą.
Brak wymienionych zmian nie wyklucza, że przyczyną nagłego padnięcia dzika, a częściej większej liczby dzików, może być ASF. Z tego powodu zauważenie zwiększonych padnięć dzików powinno stanowić sygnał do podejrzenia ASF. Sekcja dzików powinna być wykonana wyłącznie przez lekarza weterynarii.
Jak choroba jest przenoszona?
Choroba może być przenoszona bezpośrednio ze zwierzęcia na zwierzę lub pośrednio przez zanieczyszczone przedmioty. W niekorzystnych okolicznościach, do wprowadzenia wirusa na teren naszego kraju, może wystarczyć porzucona kanapka z wędliną sporządzona z mięsa chorego dzika lub świni. Szczególnie niebezpieczna w aspekcie przenoszenia zarazy jest krew dzików. Najmniejsza ilość krwi wystarczy do zakażenia wrażliwych dzików lub świń.
Na co należy zwrócić uwagę?
Wskazane jest zdawanie sobie sprawy z faktu, że aktualnie dziki mogą być ważnym wektorem we wprowadzeniu wirusa ASF do Polski i jego szerzeniu się w populacji dzików, a później świń.
Prosi się zatem myśliwych i leśników o zwrócenie uwagi na zwiększone padnięcia w lesie dzików i poinformowanie o tym fakcie powiatowego lekarza weterynarii (PLW), bezpośrednio, lub za pośrednictwem organów administracji lokalnej. Należy także pobrać próbki do badań laboratoryjnych, które zostaną przesłane do laboratorium przez PLW. Optymalne są próbki krwi i śledziony, ewentualnie węzły chłonne, migdałki, płuca, a w ostateczności, jeśli brak jest wymienionych narządów w tuszy dzika, kość długa lub mostek. Do badań mogą być przesłane nawet tkanki z postępującym procesem gnilnym.
Szczególnie ostrożnym należy być z przedmiotami zanieczyszczonymi krwią lub, które miały z nią kontakt. Do tych przedmiotów należą sprzęt łowiecki, buty, ubiór, szmaty, naczynia, noże. Prosi się myśliwych o przestrzeganie zasad higieny po polowaniach (nie pozostawianie patrochów w lesie po zakończeniu polowania; dezynfekcję sprzętu łowieckiego). Myśliwi powinni unikać wchodzenia do chlewni min. Przez 48 godz. od zakończenia polowania.
Litwa jest atrakcyjnym krajem dla turystów i myśliwych. Należy zdawać sobie jednak sprawę, że trofea i inne produkty z dzików mogą stanowić źródło wirusa i stwarzać ryzyko przeniesienia wirusa ASF i dalszego szerzenia się choroby. To samo dotyczy ubioru i innych przedmiotów.
Jak choroba jest zwalczana?
Niestety nie ma szczepionki przeciw afrykańskiemu pomorowi świń, dlatego w zwalczaniu ASF wśród dzików najważniejsze jest zachowanie środków ostrożności i regulacja ich populacji.
Autor: Główny Lekarz Weterynarii