ODBUDOWA POPULACJI ZWIERZYNY DROBNEJ
Gatunki zwierząt łownych, takie jak zając i kuropatwa były najliczniej występującą populacją na Lubelszczyźnie w latach 60. minionego wieku.
Inwentaryzacja, przeprowadzona w łowiskach polnych w 1967 r wykazywała blisko 450 tys. sztuk. zajęcy i ponad 300 tys. sztuk kuropatw. Czterdzieści lat później wyniki inwentaryzacji tych gatunków oscylowały już ok. 10% stanów z roku 1967.
Gdzie szukać przyczyn tak znacznego spadku liczebności zajęcy i kuropatw w łowiskach polnych? Z pewnością jest to związane z m.in. z ograniczeniem miejsc osłonowych przez scalanie upraw rolnych, a tym samym likwidację remiz śródpolnych i miedz, zmianę bioróżnorodności i areału bytowania wspomnianych gatunków. W tym czasie nastąpiła mechanizacja prac rolnych, na szeroką skalę zaczęto też używać środków ochrony roślin. Do spadku liczebności przyczyniła się także presja drapieżników - dzikich ssaków (lis, jenot, kuna) i ptaków (kruk, sroka, jastrzębiowate). Innym zagrożeniem dla rozwoju populacji są liczne groźne choroby, a także niekorzystne warunki klimatyczne oraz rosnący z roku na rok ruch kołowy.
W 2015 roku Nadleśnictwo Lubartów przystąpiło do realizacji na terenie OHZ-LP „Kozłówka" „Programu odbudowy populacji zwierzyny drobnej w województwie lubelskim w latach 2009-2020", inicjowanego przez Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego. W ramach tego projektu na terenie obwodu łowieckiego nr 131 stanowiącego Ośrodek Hodowli Zwierzyny LP „Kozłówka" w najbliższym czasie zostanie wsiedlonych 40 sztuk zajęcy. Zające zostały już wpuszczone do wcześniej przygotowanej woliery adaptacyjnej. Po około dwóch miesiącach zostaną wsiedlone do środowiska naturalnego. W ostatnich 10 latach na terenie Ośrodków Hodowli Zwierzyny LP zarządzanych przez Nadleśnictwo Lubartów wsiedlono ponad 500 zajęcy.
Kontrola efektów działań związanych z odbudową populacji zwierzyny drobnej wykazuje tendencję wzrostową zarówno populacji zajęcy jak i – w mniejszym stopniu – kuropatw. Stan ten skłania do dalszych działań dotyczących wsiedleń. Możemy do nich zaliczyć odpowiednie zagospodarowanie łowisk polnych (np. tworzenie miejsc osłonowych, dostęp do naturalnego żeru, a także udostępnienie karmy soczystej w okresie zimowym). Nie można zapominać o ochronie łowisk polnych (ostrzale drapieżników, zwalczaniu kłusownictwa) jak też dalszym monitorowaniu liczebności drapieżników czworonożnych i skrzydlatych w łowiskach polnych (lisa, kruka, sroki, jastrzębiowatych i zdziczałych psów i kotów). Wskazane jest także m.in. powstrzymanie polowań na zające i kuropatwy w okresie prowadzenia wsiedleń i dążenie do uzyskania poziomu zagęszczeń tych gatunków przynajmniej z końca lat 70. XX wieku.